خاورمیانه از سالیان بسیار دور با موسیقی درام آشنایی داشته است.
یکی از شواهد این موضوع ساز دف است که هنوز هم جز بزرگترین آلات موسیقی درام در خاورمیان و ایران محسوب میشود.
جنس این ساز از چوب درختان جنگل است و پوسته آن از پوست ماهی یا است و گاو و بز و غیره ساخته شده است.
این ساز اغلب در خاورمیانه ، ایران ، هند ، پاکستان ، افغانستان و آسیای مرکزی استفاده می شود
و معمولا با خوانندگان و نوازندگان تنبور، ویولن ، اوود و دیگر سازهای خاورمیانه همراه است.
بعضی از دفها با تکه های کوچک سنج مجهز شده اند
و آنها را با یک تنبورین یا همان دایره زنگی بزرگ مقایسه می کنند.
آموزشگاه موسیقی
نخستین شواهد دف به دوره ساسانیان در ایران رسیده است .
در پهلوی (نام زبان باستان ایرانیان) این ساز به نام داف نیز به کار برده می شد .
بنابراین، کلمه داف به صورت عربی کلمه است.
برخی از تصاویر در نقاشی هایی که قبل از عصر مشترک به چشم می خورد، یافت شده است.
حضور تصویر این ساز کوبه ای بر روی سنگ نوشته بیستون نشان می دهد که دف قبل از ظهور اسلام وجود داشته است.
دف بخشی از موسیقی مذهبی ایران پیش از صوفیان بوده است
و در موسیقی ایرانی همیشه بعنوان سازی معنوی بکار رفته است.
با تمام این تفاسیرمیتوان به این نتیجه رسید که دف نقش مهمی درفرهنگ ایران از دوره ساسانیان تا به امروز داشته است.
همچنین از تصویر این سار کوبه ای بر روی طاق بستان هم یاد شده است .
این ساز در خاورمیانه باستانی (عمدتا توسط زنان در جوامع کردی) نواخته میشد
وبعد ها از طریق یونان و رم این طریق فرهنگ به اروپای قرون وسطایی رسید.
نوروز و دیگر مراسم های جشن همراه با نواختن دف بوده است.
در واقع دف به منظور همراهی موسیقی کلاسیک ایرانی اجرا می شد.
به احتمال زیاد درگذشته بعنوان ملودی موسیقی سنتی از آن استفاده می شد
این موسیقی سنتی یا کلاسیک توسط باربد بزرگ ساخته شده است
و به نام خسروانی پس از پادشاه اسطوره ای خسرو نامگذاری شد.