ویولن در اواخر عهد قاجار وارد ایران شد و بسیاری از کمانچه نوازان آن دوره با دیدن این ساز و شنیدن صدای آن شیفته نواختن این ساز شده
و کم کم ویلن جای خود را در موسیقی ایران باز کرد.
در آن زمان کمانچه نوازان از اشکالاتی که در سازشان وجود داشت رنج می بردند
و نیز اروپا دیدگانی از این دسته همکاران خود را به نواختن ویلن تشویق میکردند
و همان متد کمانچه نوازی را بر روی (چهار سیم) تجربه می کردند
و نهایتا این ساز وارد موسیقی ایران گردید تا جایی که خطر فراموش شدن ساز کمانچه احساس می شد .
شایان ذکر است که ایرانیان خوش ذوق چون همیشه افتخار آفریدند .
از سویی استاد قنبری مهر در ساخت ساز ویلن به مقامی رسید که بزرگان موسیقی جهان از ساز های ایشان استفاده می کنند
و آرزوی هر نوازنده ویولن ایرانی این است که پنجه در چنین سازی بیندازند.
و از سوی دیگر سازندگان کمانچه از جمله استاد (امیر عطایی) تا حدود بسیار زیادی از نواقص این ساز کهن کاستند .
آموزشگاه موسیقی
ساز ویولن قادر به جواب آواز بوده . علاوه بر تک نوازی در گروه نوازی رغیب ندارد .
وسعت صدای آن کافی بوده و چنانچه نوازنده توانمند باشد هیچ سدی در برابرش نیست.
ویلن را به صورت پیزیکاتو (با ناخن) و با آرشه می نوازند .
این ساز به دلیل طویل بودن آرشه می تواند جملات بلند موسیقیایی را بدون بریدگی اجرا کند
و همین امر آن را در جواب آواز یاری می نماید. این سازملودیک قادر به گرفتن آکوردهایی نیز می باشد .