به محبوبیت رسیدن سمپلرها در دهه ی ۱۹۸۰ راه حل دیگری را برای اصلاح کوک ارائه داد. سمپلر، سینتی سایزر و ورکستیشن دیجیتال بسیار پیشرفته ی Fairlight CMI، که در سال ۱۹۷۹ عرضه شد و در دهه ی ۸۰ به محبوبیت رسید یکی از این سمپلرها بود.

یکی از نکات جالب Fairlight CMI این است که به کاربران اجازه می داد بتوانند با استفاده از نمایشگر آن، ظاهر گرافیکی شکل موج یک صدا را ببینند.
کاربران می توانستند مانند نرم افزارهای آهنگسازی امروزی بفهمند وکال کجا از کوک خارج شده و سپس یک سمپلِ جایگزین ضبط کنند و آن را جایگزین وکال از کوک خارج شده کنند.

یکی از اصلی ترین رقبای Fairlight CMI کمپانی New England Digital بود که قابلیت های سمپلینگ را در محصولاتش مانند ماشین های Synclavier II و PMT ارائه داد.
سمپلر-ورکستیشن Synclavier دارای قابلیت ضبط مستقیم روی دیسک بود
و برخلاف نوارهای استودیویی، شما می توانستید ضبط را پاک کنید و یک ضبط دیگر را از نو روی همان دیسک ضبط کنید،
به شکلی که صدای جایگزین شده افت کیفیت پیدا نمی کرد.
علاوه بر این قابلیت، Synclavier مانند Fairlight CMI صداها را به صورت شکل موج نمایش می داد.

آموزشگاه موسیقی شرق تهران

سمپلرهای دیگری مانند Ensoniq Mirage و Akai S1000 نرخ های نمونه برداری بالایی را در اختیار کاربر قرار می دادند و آن ها را قادر به سمپل کردن و تغییر کوک وکال برای استفاده در موزیک الکترونیک می ساختند.
بیشتر اوقات، این ماشین ها نه برای “اصلاح” کوک، بلکه اساسا برای تغییر کامل نت وکال و صداهای دیگر به کار می رفتند.
این دستگاه ها با اینکه قابلیت اصلاح کوک را هم داشتند اما معمولا به این منظور مورد استفاده قرار نمی گرفتند.

تمام این دستگاه ها و تکنولوژی ها ما را به زمان حال و دستگاه های توسعه یافته ای که برای ساخت قطعات موسیقی استفاده می شود رسانده است.
در اوایل دهه ی ۱۹۹۰، Pro Tools بر استودیوهای ضبط حرفه ای چیره شده بود و بسیار مورد استفاده قرار می گرفت.
Fairlight CMI و Synclavier شاید اولین نمونه های یک DAW بودند اما Pro Tools اولین نرم افزار مدرن آهنگسازی بود.

Pro Tools اولین بار در سال ۱۹۸۴ با نام Sound Designer ظاهر شد، زمانی که Fairlight CMI و Synclavier در استودیوهای ضبط بسیار مورد استفاده قرار می گرفتند.
Pro Tools به منظور ویرایش صداها روی سمپلرهایی مانند E-mu Emulator طراحی شده بود.
در نهایت، خالقان Sound Designer کمپانی Digidesign را تشکیل دادند و شروع به ساخت چیزی که امروزه ما آن را به نام Pro Tools می شناسیم کردند.
این Pro Tools بود که به معنای واقعی کلمه انقلابی در اصلاح کوک ایجاد کرد.

آموزشگاه موسیقی

در سال ۱۹۹۷ شرکت Antares Audio Technologies نرم افزار اصلاح کوک Auto-Tune را معرفی کرد که همه ی ما یا عاشق آن هستیم یا از آن متنفریم.
این پلاگین که برای Pro Tools طراحی شده بود به آهنگسازها اجازه می داد با راحتی و سرعتی که تا به آن زمان میسر نبود وکال را کوک کنند.
یک سال پس از عرضه، Auto-Tune در آهنگ معروف Cher با نام Believe استفاده شد.
اگرچه تنظیم کننده ی آن قطعه از Auto-Tune به عنوان ابزاری برای ایجاد یک نوع افکت خاص روی وکال استفاده کرده بود اما Auto-Tune به طور کلی برای اصلاح کوک های نامحسوس در موزیک پاپ استفاده میشد.

معمولا از T-Pain به عنوان کسی که باعث محبوبیت Auto-Tune برای سبک های هیپ هاپ و آر اند بی شد یاد می شود،
اما خود او ریمیکس آهنگ If You Had My Love از جنیفر لوپز را که به وسیله ی Darkchild ساخته شده بود عامل تحت تاثیر قرار گرفتنش به وسیله ی این پلاگین بیان می کند.
T-Pain به گونه ای از Auto-Tune استفاده کرد که یک نوع اثر مصنوعی محسوس روی وکال ایجاد کند.
آرتیست های زیادی از Nicki Minaj گرفته تا Kanye West از این تکنیک T-Pain در کارهای خود استفاده کرده اند.
بیست سال پس از معرفی شدن Auto-Tune این پلاگین آنقدر محبوب شده بود که تقریبا در همه جا استفاده می شد.

قطعا Auto-Tune تنها ابزار اصلاح کوک وکال نیست.
پلاگین مطرح Melodyne از شرکت Celemony راه خود را به تمام استودیوهای دنیا باز کرده و به مهندسین صدا اجازه می دهد کوک صدا را به شیوه های مختلفی تغییر بدهند.

قطعا در آینده هم شاهد معرفی ابزارهای پیشرفته تر برای اصلاح کوک خواهیم بود.
این تاریخچه ی کوتاه نشان داد که از اولین سال هایی که تکنولوژی ضبط موسیقی پدیدار شد، کوک کردن وکال نکته ی جالبی برای موزیسین ها و آهنگسازها بوده است.
چه این افراد از نرم افزارهای اصلاح کوک به صورت ملایم استفاده کنند و چه به صورتی که افکت های مصنوعی تولید کند،
میل به ایده آل کردن وکال های ضبط شده هیچگاه تمامی نخواهد داشت.