در نواختن تنبور باید از همه انگشتان دست استفاده کرد.
روش نواختن تنبور معمولی به این صورت است:
هریک از انگشتان دست چپ روی یک خانه
چهار انگشت پیاپی روی نیم پرده
شست بین انگشت نشانه و بزرگتر قرار میگیرد
و در آخر انگشت شست برای نواختن سیم بم استفاده میشود.
منظور از نواختن تنبور به صورت حرفه ای نواختن به صورت افقی نیست
بلکه نواختن دقیق آرایه های صوتی ، سونوریته شفاف و جملات روان با آرامش است.
بدون اینکه کشش عضلانی و عصبی برای نوازنده در پی داشته باشد.
مشخص‌ترین عوامل فنی در اجرا عبارت‌اند از:
ضرب قوی با چهار انگشت، شُرِّ طولانی (غلتِ صدا)،
شُرِّ ساده
و نیز ضربات خاصی که گاه بعضی نوازندگان از مکاتب دیگر موسیقی ایرانی، مثل دو تارنوازی یا سه تارنوازی، اخذ می‌کنند.
در برخی اجراهای موسیقی شهری، گروه نوازی تنبور به صورت تک صدا (یونیسون) دیده میشود که جدید و گونه‌ای بدعت گذاری است
و به هر حال با سنّت اصلی و هنری تنبورنوازی، که مبتنی بر تک نوازی و بدیهه سرایی خلاق است، تفاوت و حتی تضاد دارد.
با این که تک نوازی را بهترین جلوهٔهنری تنبورنوازی دانسته‌اند،
نواختن سازهای دیگری، از قبیل دوزله و تنبک و دف و کمانچه، همراه تنبور
در سنّت موسیقایی منطقه کرمانشاه و کردستان، طبیعی و جا افتاده است.
با این حال، مقام‌های تنبور مختص به خود آن است و
مراد از «مقام» گاهی نشانهٔساختاری مقامی است که قادر است اشکال گوناگون و آهنگ‌های کمابیش ثابتی را تولید کند.
آموزشگاه موسیقی
برخی از معروف‌ترین مقام‌ها عبارتند از:
شیخ امیری، سَحَری، عابدینی، باباکاوسی، ساروخانی، چپی، طرز، قه طار (قطار)، شاه خوشین، جلو شاهی، فه تاح پاشایی (فتاح پاشایی) و هَل پَرِگه.
برخی از آن‌ها اساساً برای تنبور ساخته و پرداخته شده
و برخی دیگر از قطعاتی گرفته شده است که با سرنا یا سازی دیگر نواخته میشود.
ضبط مقام‌های موسیقی تنبور بیش از سه دهه قدمت ندارد
و بسیاری از «مقام‌های مقدّس» تا ابتدای هزارهٔسوم میلادی، حق خروج از خانقاه، اجرا در جمع یا ضبط در نوار یا لوح فشرده (سی دی) را نداشتند.
روایت فردی استاد نورعلی الهی از این مقامات در کنار روایات سنّت گرایانه‌تر و محافظه کارانه تری از قبیل ضبط های ۱۳۷۹تا ۱۳۸۰ش علی اکبر مرادی در پاریس ، مجموعه‌ای گسترده و قابل تأمل را عرضه می‌کنند.
در این بین، نواخته‌های هنوز منتشرنشده سیدخلیل عالی نژاد شایان توجه است.
در اجرای عالی نژاد، سنّت قدیم با دریافت‌های درخشان فردی و درونی او درآمیخته است؛
اجراهایی برپایه سنت قومی نیاکان و حاوی قدرت نفوذ معنوی او، که هم در قالب تک نوازی هم در قوالب جدید مثل گروه نوازی و حتی قطعه سازی برای تنبور، تجلی پیدا کرده‌است.