این نوع از ویولن در واقع به یک خروجی الکتریکی صدا مجهز بوده و معمولا بدنه آن فلزی است.
ویولن الکتریک اولین بار در سال 1920 توسط استاف اسمیت در موسیقی جاز و بلوز مورد استفاده قرار گرفت.
صدای این نوع ویولن مختص موسیقی راک، پاپ و … است.
ویولن‌های با بدنه فلزی اصولا یک طراحی غیر سنتی و مینیمالیستیک برای کم کردن وزن دارند،
لذا معمولا دارای بدنه نرمال، همانند ویلن آکوستیک نیستند.
ویولن الکتریک ممکن است تعداد بیشتری سیم نسبت به آکوستیک داشته باشند.
سیگنال‌های ویولن الکتریک همانند گیتار الکتریک بر اثر پردازش‌های الکترونیکی، برای بدست آوردن صدای دلخواه بوجود می‌آید.
ویولن‌های الکتریکی معمولا از پیکاپ‌های مغناطیسی و یا فیزوالکتریک استفاده می کنند
که در پیکاپ‌های مغناطیسی لازم است که رشته‌های ویلن از جنس یک عنصرحاوی آهن باشند.
وجهه جهانی ویولن را می‌توان در سازگاری آن با فرهنگ‌های مختلف و حضور این ساز در موسیقی ملل مختلف دید.
بهترین آموزشگاه موسیقی تهران
از اولین سازندگان ویولن می‌توان از گاسپارو برتولونی ایتالیایی نام برد، که در برخی موارد وی را مخترع این ساز نیز می‌دانند.
از شاگردان مشهور گاسپارو برتولونی، آندره آماتی بود که او هم بهترین سازنده ویلن در سطح جهان یعنی آنتونیو استرادیواری ایتالیایی را آموزش داد.
ویولن از اواخر دوره ناصرالدین‌شاه جاى کمانچه را در ایران گرفت.
با ورود ویولن به ایران برخی از نوازندگان کمانچه مانند حسین خان اسماعیل زاده، علی اصغر بهاری، حسین یاحقی و… به آموختن آن پرداختند.
نوازندگان کمانچه تکنیک خود را به ویولن انتقال دادند
و جز استاد ابوالحسن صبا و سایر شاگردان مدرسه عالى موسیقى که ویولن را با تکنیک حقیقى آن مى‌نواختند،
بقیه ویولنیست‌هاى ایرانى از روش کمانچه‌کش‌ها پیروى مى‌کردند.
شیوهٔ استاد صبا با شاگردانش منتقل شد و آنها با تغییراتى چند، ویولن را تا حدودى از تکنیک کمانچه‌کشى جدا کردند.
از این‌رو نوازندگان این دو ساز، گاه هر دو را مى‌نواخته‌اند و به هر دو تسلط داشته‌اند.
از جمله نوازندگان صاحب سبک این ساز(در سبک موسیقی ایرانی)،
می‌توان به علی محجوبی، رکن الدین مختاری، ابوالحسن صبا، علی تجویدی، اسدالله ملک، حبیب‌الله بدیعی،
پرویز یاحقی، ابراهیم لطفی، مجتبی منصوری، رحمت‌الله بدیعی، امیرحسین وفائی و همایون خرم اشاره کرد.