مانند هر ساز دیگری در کلاس آموزش سازهای کوبه ای نیز ابتدا هنرجو در جلسات اولیه با تئوری موسیقی و نت خوانی بصورت ساده آشنا شده
سپس نحوه گرفتن ساز و انواع ضربه های مورد استفاده را می آموزد
و بتدریج با انجام تمرینها مبتنی بر کتاب آموزشی بتدریج با ریتم های مختلف و تکنیک های مختلف آشنا میشود.
آشنایی با یکی از سازهای کوبه ای در آموزشگاه موسیقی شرق تهران
ساز دف یک ساز کوبه ای پوستی است که توسط انگشتان و بصورت ضربی نواخته می شود.
این ساز از ایام قدیم تا بحال، سازی ویژه مراسم عرفانی و مجالس شادی بوده است.
در قدیم پوست مورد استفاده دف، پوست آهو بوده است.
در گذشته به دف نوازان، جلاجل زن می گفتند.
جلاجل سازی بیضی و بزرگ بود که با صدای بلند و حماسی ای که داشت سازی مناسب جنگ بود.
به مرور تمبک به جای این ساز رونق گرفت و دف تبدیل به سازی پر استفاده در موسیقی های بومی مانند موسیقی آذربایجان و کردستان شد.
در دهه های اخیر دف و نواختن دف، دوباره رونق پیدا کرده و هنرجویان بسیاری را به خود جذب کرده است.
بیژن کامکار در رونق گرفتن این ساز در موسیقی سنتی امروز، نقش قابل توجهی داشته است
و مسعود حبیبی نیز تکنیک نوازندگی این ساز را بهبود و اصولی تر کرده است.
دف ساز درامی فریم دار بزرگ است که هم در موسیقی های سنتی و هم پاپ مورد استفاده قرار می گیرد.
چارچوب معمولا از چوب سخت با حلقه های فلزی الحاق شده تشکیل شده است و پوسته آن معمولا از پوست بز است.
دف بیشتر در خاورمیانه، ایران، مناطق کرد نشین، ارمنستان، افغانستان، ترکیه، تاجیکستان و آذربایجان استفاده می شود
و معمولا ساز همراهی کننده خوانندگان و نوازندگان سازهای تمبور، ویولن و سایر سازهای خاورمیانه است.
بعضی از این سازها به سنج هایی کوچک نیز مجهز می شوند.