آموزشگاه موسیقی سپهر پارسی (سپهراد)

دوست هنرجوی من هرگاه دلتنگ شدی و هرزمان که ناامید و هرزمان که مغرور مرا بخوان! من راهی را پیدا کرده ام که تا قصر خدا پله دارد بیا با من گام بردار، این قطار سوی خدا حرکت می کند اما بعضی ها در ایستگاه بهشت پیاده می شوند ! مقصد را فراموش می کنند، در این راه باید صبور بود . برای بلند شدن اول باید خم شد پس اگر مشکلات تو را خم کرد بدان آغاز ایستادن است. شیب سربالایی از دور تند است ولی هرچه نزدیک می شوی ملایمتر می شود. پس قدم را بردار اما آعسته و لی پیوسته…عجله نکن! نگران جلوتر نباشد…باغبان اگر باغ را غرق آب هم کند درختان خارج از فصل میوه نمی دهند. اگر سایه ها پیش روی تو اند ، سبقت از سایه ها چرا؟ به سمت نور که باشی سایه ها در پس تو اند حتی وقتی که ایستاده ای! من در این مسیر هستم به گذشته خود هرگز نمی اندیشم مگر آنکه بخواهم از آن نتیجه ای بگیرم ، افسوس نمی خورم، در این مسیر سرازیری ها و سربالایی های بسیاری است، در رودخانه ها تفکر کن صدای رودخانه را بشنو و بدان که اگر سنگ در مسیر رود نباشد هیچگاه صدای آب قشنگ نیز ، پس از سختی ها ناامید نشو. اما هر چه به عمق میروی صدا آرام تر است، انسان هر چه عمیق تر آرام تر و سنگها غرق می شوند در عمق وجودت، آرام باش اما ساکن نمان ، مرداب به رود گفت از چه زلالی گفت گذشتم، به خدا تکیه کن آدمی از سمتی می افتد که به خدا تکیه نکرده است . از همه داشته هایت که به آن می بالی خدا را کم کن ببین چه داری و به همه نداشته هایت که از آن می نالی خدا را اضافه کن ببین چه کم داری، او که قبل از تو این راه را پیموده و دوباره با تو می پیماید نامش معلم است. اما معلم شمع نیست!  شمع را میسازند که بسوزد ولی معلم می سوزد که بسازد. هر انسانی دو معلم دارد یکی روزگار و دیگری آموزگار. اولی به بهای زندگی ات دومی به بهای زندگی اش. روزی که به آخر این مسیر رسیدی خود معلمی می شوی برای او که اول این راه است ، پس همه چه بخواهند و چه نخواهند معلم تو اند، بدان که خداوند هر گره ای که در کارت می اندازد چون گره قالی است که از آن نقشی خوش بر خواهد و در انتها و ابتدای راه بدان گاه برای ساختن باید ویران کرد گاه برای داشتن باید گذشت و گاه در اوج تمنا باید نخواست، زندگی مثل نواختن پیانو است همان چیزی را که در خود می شنوی می نوازی اما کلید های سیاه و سفید را باید با هم نواخت تا صدای کامل و خوشایندی بتوان شنید، دستت را به من بده و الان صدای درون خود را بشنو و به من بگو چه می شنوی.

دوست و همراه صمیمی تو “سپهر پارسی”